Pianist Cameron Graves, bekend als lid van het West Coast Get Down Collective en natuurlijk als pianist bij Kamasi Washington, die hier als gast op twee nummers aanwezig is, maakt hier zijn tweede cd, de eerste “Planetary Prince” uit 2018 bevatte muzikanten die ook meespeelden op “The Epic” van Kamasi, hier gaat het om een totaal andere bezetting en daardoor ook een ander geluid, hier en daar snoeihard en schurend aan de heavy metal. Het heeft alleszins met mijn leeftijd te maken dat ik me wat moeilijk kan verplaatsen in de muzikale uitingen van de hedendaagse vooral Amerikaanse jazzcoryfeeën, rap, heavy metal het staat allemaal zover van mijn bed, o.k. the American Songbook was altijd een inspiratiebron en is inmiddels ook wel enigszins versleten. Maar of dit nu echt de nieuwe richting in de jazz is, meen ik te betwijfelen, bij de wereldwijde enthousiaste ontvangst van de drie cd’s omvattende box van Kamasi Washington behoorde ik tot de minderheid die daar een nogal negatief oordeel over had, hetgeen inmiddels tot enige overeenstemming heeft geleid na optredens van zijn gezelschap. Maar hier gaat het niet over Kamasai maar over de pianist Cameron Graves, tja blijkbaar behoor ik tot een andere generatie dat ik de liefde van Cameron voor heavy metal niet deel, in mijn recensie over zijn vorige album was ik uitermate positief over zijn spel, hoewel ik toen al opmerkte dat hij teveel alles “dicht speelde”, maar hier leidt de bezetting met el. gitaar, el. bas en drums tot een stevig rockgeluid, hetgeen in mijn oren toch een ingreep is in het essentiële element van de jazzmuziek qua improvisatie en vrijheid, hier zit alles toch teveel vast in een strak stramien vooral door de nimmer aflatende drum bombardementen, de bedoeling van vrijheid zoals bij de free jazz muzikanten is hier ten enenmale afwezig, de rockcultuur met al zijn compositorische tekortkomingen heeft hier ten volle toegeslagen.

Dat hij zijn kwaliteiten als pianist ten volle beheerst bewijst het nummer “Fairy Tales” waarin hij solistisch is te horen, een begenadigd pianist die ook compositorisch goed uit de voeten kan. Zijn overduidelijke liefde voor heavy metal zei hem vergeven, maar als dat zijn muziek dusdanig bepaalt dat ik als overtuigd hater van de in mijn oren simpele hard rock klanken geen enkele sympathie kan opbrengen voor deze vreemde verhaspeling van piano en elektrisch lawaai. Ik weet dat alweer lang geleden vele jazzliefhebbers zich afkeerden van Miles Davis toen hij zich volop in de fusion begaf, ook ik had in het begin mijn bedenkingen tot ik zijn muziek live kon beluisteren tijdens het North Sea Festival. Overigens was het jazzpubliek ook uiterst negatief over John Coltrane toen hij deel uitmaakte van de indertijd nogal behoudende Miles Davis. Maar in mijn oren waren dat allemaal stappen vooruit zoals ik dat ook vind van het spel van AlbertAyler en Eric Dolphy, muzikanten die hun tijd vooruit waren en helaas te vroeg zijn overleden. Wie weet oordeelt men later ook zo over Cameron Graves en zit ik er compleet naast.

Maar nu eindelijk over naar de muziek, het openingsnummer “Sacred Spheres” is een nogal flink dichtgetimmerde compositie met een stevig tempo. Drummer Mike Mitchell mept snoeihard en in een adembenemend tempo en ook bassist Max Gerl en gitarist Colin Cook geven vol gas. Ook in “Paradise Trinity“ gaat het er flink op los maar door de aanwezigheid van Kamasi Washington op de tenorsax komt het toch anders over, een meer open structuur geeft de muziek een ander karakter. In het titelnummer “Seven” wederom met Kamasi Washington is er zowaar sprake van rustiger vaarwater waarin de muziek is beland, maar in nummers als “Super Universes” en vooral “Red” is het weer een en al geweld met mitrailleurvuur op de drums en een nimmer aflatende stroom aan piano akkoorden. Een orgie aan “muzikaal” geweld , gelukkig is er het nummer “Fairy Tales” waarin Cameron alleen is te horen, wat mij betreft mag hij dat een cd lang doen. Deze heavy metal bebop of punk jazz van deze Cosmic Metalhead Jazz Prince is echt niet aan mij besteed.

Jan van Leersum